Het begon allemaal in 2013 eind juli, begin augustus. Mijn papa moest vaak vliegen naar het buitenland voor zijn connecties in het buitenland, maar kon gelukkig mee op vakantie naar Kroatië. Hij voelde zich al een aantal maanden zwak, maar dat zou volgens hem aan de jetlag liggen. Hij is echt vreselijk eigenwijs en koppig, dus naar mijn moeder luisteren om even een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis zat er niet in. Eenmaal aangekomen in Kroatië, voerde hij niet veel uit, wilde hij thuis blijven wanneer wij gezellig naar een stadje gingen, etc. Dit viel wel op, want hij is echt dol op avontuur. Hij bleef koppig, en is pas maanden later naar het ziekenhuis gegaan.

Ik weet dit nog heel goed: mijn moeder belde me op koningsnacht 2014, dat ik naar huis moest komen. Ik wist natuurlijk gelijk dat het met de resultaten van het onderzoek te maken had, dus kwam ik zo snel mogelijk naar huis. Ik kwam thuis, en zag haar huilend aan tafel zitten. Ze kwam met het nieuws, dat mijn papa kanker heeft. Een kanker, die niet te genezen valt. Dit komt natuurlijk als een mega klap aan, vooral omdat mijn papa altijd actief op reis was, bom vol energie in zich had en altijd openstond voor een nieuw avontuur. Als je dan opeens hoort, dat je papa een ongeneesbare vorm van kanker heeft, terwijl we dachten dat het iets van de ziekte van Pfeiffer zou zijn, breek je. Het is gewoon bijna niet te geloven, wanneer je hoort dat de man waar je elke dag tegen op kijkt, opeens ziek is. Je eigen vader, die vol energie zit en dol is op reizen, kan dat opeens niet meer doen. In eerste instantie denk je aan je eigen verdriet, maar daarna dringt het pas goed tot je door hoe vreselijk dit is voor je vader.

Hij moest een beenmergpunctie ondergaan, maar hier heb je natuurlijk een donor voor nodig. Wij (mijn zus, mijn broer, mijn mama en ik) waren helaas geen match. Ook hebben we zijn zus, mijn tante dus, geprobeerd. Dit was helaas ook geen match. Hij kwam dus op een donorlijst te staan, wat betekend dat er een kans was dat het ontzettend lang zou duren voordat hij eindelijk die operatie kon ondergaan. We hebben oprecht een engeltje boven ons hoofd gehad, want ze hadden na een aantal maanden al een donor gevonden. Hij kon geopereerd worden! We waren natuurlijk dol gelukkig, maar de verschijnselen die hij opliep door de beenmergpunctie, waren naar. Zijn hele weerstand was door de war, dus hij had elke week wel iets. Het waren veel ups en downs, veel tripjes naar het ziekenhuis met de ambulance midden in de nacht, en dat allemaal hartstikke onverwacht.

Hoe is de situatie nu? Nog steeds kut. Ja, het is kut. We mogen het allemaal wel is zeggen, en op dit soort momenten is het prima toepasselijk. Leven wij in angst? Mwah, opzich. Het kan inderdaad elke dag opeens fout gaan, maar is dat ook niet het geval met je eigen leven? Het leven gaat door. Je moet genieten van alle goede periodes die je meemaakt, zo leven we dus ook met mijn papa. We zijn allang blij dat hij niet alleen down periodes heeft, want op deze manier kunnen we met volle blijdschap van hem genieten wanneer hij hele fijne periodes heeft. Dit betekend overigens niet dat we leuke uitstapjes met hem kunnen doen, want hier is hij veelte zwak en moe voor. Hier bedenken we gewoon oplossingen voor. We weten niet anders, dit is nu al 2 jaar het geval, en je went eraan. Ik zei altijd maar tegen mezelf: "get used to it".

Ik heb een hele positieve kijk op het leven gekregen. Ik wil niet leven in het verleden, en al helemaal niet in de toekomst. Ik kan wel elke dag nadenken over hoe een leven zou zijn zonder hem, maar dat is helemaal niet aan de orde want hij is er nog.